Vies, poetisch, lief, hartverscheurend

Een kleine 20 jaar geleden rijd ik in het pikdonker op een of andere godvergeten weg ergens in Frankrijk. Het enige wat ik kan zien is tot waar de koplampen de duisternis in tweeën splijt. Onderweg naar huis of naar het volgende optreden, geen idee meer waar het ergens was. Op de achterbank liggen 3 man in comateuze toestand. De alcohol en/of andere middelen doen uiterst effectief en geruisloos hun werk.

Ondertussen ben ik verwikkeld in een diep, haast filosofisch gesprek met een dierbare vriend op de bijrijdersstoel. We zijn even de enigen op de wereld en beloven elkaar dat we dit blijven doen tot we niet meer kunnen. The road has our soul, zo spreken we af.

Het is allemaal anders gelopen. Hij verwisselt alweer even terug het tijdelijke voor het eeuwige en zelf zit ik ook niet meer zo vaak in een lawaaierig, muf busje op weg naar het volgende optreden in weet-ik-veel-waar-okije. Tijden veranderen, prioriteiten veranderen, ik verander.

Ondanks dat alles inmiddels anders is, is de soundtrack van dat bijzondere gesprek nooit verdwenen. Deze week is de deluxe heruitgave vanwege het twintigjarige jubileum van die magistrale plaat hier bezorgd. Bij vlagen even vies als poëtisch en soms even lief als hartverscheurend: ‘Bubblegum XX’ van Mark Lanegan.